Kruipend naar boven en poepen in een tentje

'De Rinjani... een actieve vulkuun van bijna 4 kilometer hoog gelegen op Lombok. De laatste uitbarsting was in 2016.' En wij gaan hem beklimmen!
Bart heeft nog meerdere malen van te voren gezegd; schat, we kunnen ook gewoon hier op het strand blijven liggen... tijdens de drie daagse trekking heb ik nog vaak nagedacht over dat verleidelijke aanbod.
De mega zware trekking wordt verkocht door iedere local, dat het bijna 'lijkt'dat iedereen dit zomaar kan beklimmen.

We worden in een open jeep gepropt met onze groep. Naast ons zitten een groep Aziaten die als werk freelance guide zijn, ze waren de tel kwijt met het aantal berg beklimmingen die ze al hadden gedaan. Toen ook nog eens na iedere bocht weer een nieuw super wandelgadget tevoorschijn werd gehaald voelde we ons echt domme toeristen, die geen idee hadden waar ze aan begonnen. En dat wisten we inderdaad niet...

We lopen in de bloedhete zon zeven uur naar boven. Er zijn geen paden en iedere stap is een halve meter omhoog. Na deze eerste klim worden we beloond met een prachtige zonsondergang op ons tentenkamp op de krater van de vulkaan. De machtige sterrenhemel maakt dat we de pijn in onze benen niet meer voelen.
Ons hotel bestaat uit een tentje waar Bart schuin liggend net in past, een plastic matje van 1cm dik en Ohja we hebben een poeptent; een gat in de grond met een mini tentje eromheen echter steekt wel je hoofd boven de tent uit terwijl je moeilijk gehurkt aan het poepen bent.

Ons schoonheidsslaapje is van korte duur; midden in de nacht gaan we naar boven. Wegklimmen 3 uur naar boven. Dit was zo ontzettend zwaar, onbeschrijflijk. In het pikke donker gaan we op een kraterrand met losse stenen naar boven... iedere stap naar boven is er weer eentje naar beneden. Je komt bijna niet vooruit. Er is geen einde in zicht en je benen voelen met iedere stap zwaarder en zwaarder aan. De hoogte maakt je duizelig en kortademig. De wind schuurt door onze tien lagen kleding heen. Terwijl de kille wind ons tegemoet komt zakken we dieper en dieper weg. Opgeven voelt aannemelijk. Overal liggen er hoopjes mensen langs rand tegen elkaar aan gedrukt en wachten tot ze met zonlicht zo snel mogelijk weer naar beneden kunnen.
Met onze laatste krachten en elkaars mentale steun bereiken we voor de zonsopgang de top! Dit maakt alles weer goed... het prachtige uitzicht de lang uitgestrekte bergen met vuurrode gloed die zich over het hele gebied verspreidt. De kille wind maakt plaats voor warme zonnestralen, die als een warme deken op ons neerstrijken terwijl we naar het adembenemende uitzicht kijken.

De echte uitdaging komt daarna pas. We moeten namelijk na de 6 uur durende beklimming naar de top, nog verder. We krijgen 20 minuten pauze als we bij het tentenkamp aankomen. Hoppa en weer door. Je kan bijna geen stap meer zetten maar we moeten nog 7 uur verder klimmen over gladde rotsen en dalen over kronkelende boomstronken om bij ons nieuwe overnachtingsplek te komen. Na een nieuwe slapeloze nacht kunnen we niet wachten om door de jungle naar beneden te rennen. Rennen doet minder pijn aan onze benen en knieën maar vraagt wel extra oplettendheid tussen de natte modder en uitstekende takken.

We bereiken mega trots de finish, dat we fysiek überhaupt in zoiets in staat waren was al een prestatie op zich en het adembenemende uitzicht op de top was sprookjesachtig waanzinnig mooi!